Sensiz kalma korkusu, kavuşamama korkusu, geceleri yalnız ve çaresiz kalma korkusuna dönüşüyordu. Küçücük bir çocuk gibi ağlıyordum. Kapılar açılmayınca, zil hiç çalmayınca, gelme ihtimalin kalmayınca, seni bana getiren şiirlerime, öykülerime sarılıyordum. Sarıldıkça senin uzaklarına, ruhumun tuzaklarına düşüyordum. Her tuzak bana bir avuç ilaç olarak dönüyordu ve ilaçları içmeden ruhumun ciğerlerimi sıkan elleri gevşemiyordu.Bilgisayarda seni yazdığım öykülere, şiirlere bakıyordum. Gözlerim dol ...