Duman dolu bir odada uyandım. İçeride pencere yoktu. Kapıyı açtığımda dumanın koridorda daha yoğun olduğunu gördüm. Havalandırma çalışmıyordu, ışıklar da kapalıydı. Babama seslendim. Mutfak yönünden gelen alevlerin nabzını duyabiliyordum. Bir daha seslendim ona. Sonra öksürmeye başladım. Düşün, yavaş düşün, dedim kendime. Ancak zihnim fikirden fikre atlıyor, nabzım gitgide hızlanıyordu. Ciğerlerim yanıyordu, hızlı hızlı soluyordum. Nefesimi tutmuştum, zihnim yine kendi kendine küçük bir şarkı mı ...