Yıllar önce, hemen bütün ortamlar için belleğinden bir Puşkin şiiri, alıntısı çıkarıp neredeyse huşu içinde okuyan bir dostuma sormuştum: "Nedir sizin Puşkin'de bulduğunuz, neden adeta kendinizden geçiyorsunuz Puşkin okuduğunuzda?" "Her şey," demişti bana, "aşk, dostlar, güz, bahar, hürriyet, kar, anne, esaret, zulüm, çocuklar... Bütün duygulara, her ortama uygun şiirleri var Puşkin'in, üstelik öyle içten, öyle naif ki..." Sanırım kilit kelime budur: "naif." Belki tam da bu yüzden, bütün halklar ...