Gövdesi dimdik, yaprakları üzerinde ama suyu çekilmiş bir ağaç gibi kentli insan.
Kendisiymiş gibi ama kendisi değil. Güçlükle ayakta durmaya çalışan, "olanca
gücüyle kendini sıkmasa, bir gecede tüm iğne yapraklarını, kabuklarını
yitirebilecek" denli titrek, iğreti, köksüz... Tuğba Gürbüz pek de duygusal olmayan
bir dille yazıyor Batı'yı, çünkü bu evrende duygular da "kendisiymiş gibi". Kent,
kendi üzerine kapanmış, nefes alamadığı gibi nefes aldırmıyor da; nefessizlik h ...