“Münevver titreyen elini yavaşça onun eline bırakıverdi. Elini sımsıkı kavradı eli. Sıkı ama nazikçe. İncitmemeye özen gösterir gibi.
Üstelik bu ayaz kış gününde, nasıl olabiliyorsa sıcacıktı elleri. Yumuşak, güven verici.
Başını kaldırdı, baktı Münevver. Göz göze geldiler. Kehribar rengi gözleri vardı!..”
Aşk biraz kehribara benzer aslında.
Bir ağacın özsuyu gibi insanın doğasında vardır.
Reçine diye yüzüne bakmadığımız o şey, yıllar boyunca binbir mevsimi yaşar, en ser ...